چیزی در مورد بولینگ (فصل Ⅱ)

قرون وسطی

در سال 1299 قدیمی ترین بولینگ سبز شناخته شده برای بولینگ سبک هدف برای بقای دوران مدرن ساخته شد. Master's Close (اکنون بولینگ سبز قدیمی باشگاه بولینگ ساوتهمپتون) در ساوتهمپتون، انگلستان هنوز در حال استفاده است.

در سال 1325 قوانینی در برلین و کلن به تصویب رسید که شرط بندی روی چمن بولینگ را به پنج شیلینگ محدود می کرد.

در سال 1366 اولین اشاره رسمی به بولینگ در انگلستان انجام شد، زمانی که پادشاه ادوارد سوم آن را به عنوان عاملی برای حواس پرتی برای تمرین تیراندازی با کمان ممنوع کرد.

در قرن 15 تا 17، بولینگ چمن از آلمان به اتریش، سوئیس و کشورهای پایین گسترش یافت، با سطوح بازی ساخته شده از خاکستر یا خاک رس پخته شده.

در سال 1455 مسیرهای بولینگ چمنی در لندن برای اولین بار مسقف شدند و بولینگ را به یک بازی تمام آب و هوا تبدیل کردند. در آلمان به آنها کگلبان می گفتند که اغلب به میخانه ها و مهمانخانه ها متصل می شوند.

در سال 1463 یک جشن عمومی در فرانکفورت آلمان برگزار شد و شامی با گوشت گوزن و سپس بولینگ روی چمن برگزار شد.

قرن 16 تا 18

دهقانان در قرن هفدهم مقابل میخانه ای بولینگ می کردند

در سال 1511، پادشاه انگلیسی هنری هشتم یک بولینگ پرشور بود. او بولینگ را برای طبقات پایین ممنوع کرد و مالیاتی را برای خطوط خصوصی وضع کرد تا آنها را محدود به ثروتمندان کند. قانون دیگر انگلیس که در سال 1541 تصویب شد (در 1845 لغو شد)، کارگران را از بولینگ، به جز در کریسمس، و فقط در خانه ارباب خود و در حضور او منع می کرد. در سال 1530 وی کاخ وایتهال را در مرکز لندن به عنوان محل زندگی جدید خود به دست آورد ، و این امر را به طور گسترده با خطوط بولینگ در فضای باز ، زمین تنیس داخلی ، جودینگ تیراندازی و گودال سوارکاری بازسازی کرد.

مارتین لوتر، بنیانگذار اصلاحات پروتستان، تعداد پین ها (که از 3 تا 17 متغیر بود) را 9 تعیین کرد. او یک مسیر بولینگ در کنار خانه‌اش برای فرزندانش ساخته بود که گاهی اوقات خودش توپ می‌غلتید.

در 19 ژوئیه 1588، نایب دریاسالار انگلیسی، سر فرانسیس دریک، ظاهراً در پلیموث هوه در حال بازی با کاسه بود که ورود ناو اسپانیایی اعلام شد، و پاسخ داد: "ما زمان کافی برای پایان دادن به بازی داریم و اسپانیایی ها را نیز شکست می دهیم."

بازی بولینگ، اثر نقاش هلندی جان استین ، ج. 1655. زیاد نقاشی های عصر طلایی هلند بولینگ را به تصویر کشیده است.

در سال 1609، هنری هادسون، کاوشگر شرکت هند شرقی هلند، خلیج هادسون را کشف کرد و استعمار هلند را به آمستردام نیو آمستردام (بعدها نیویورک) آورد. مردان هادسون نوعی بولینگ روی چمن را با خود آوردند.

در سال 1617، جیمز اول، پادشاه انگلیس، اعلامیه ورزش را منتشر کرد، که بولینگ را در روزهای یکشنبه ممنوع کرد، اما رقص و تیراندازی با کمان را برای کسانی که برای اولین بار در یک مراسم انگلیکن شرکت می کردند، مجاز می دانست و باعث خشم پیوریتن ها می شد. در سال 1633 توسط جانشین او چارلز اول مجدداً منتشر شد، سپس در سال 1643 توسط پارلمان پیوریتن دستور سوزاندن علنی صادر شد.

در سال 1670، هلندی‌ها دوست داشتند در میخانه قدیمی کینگز آرمز در نزدیکی 2 و برادوی امروزی در شهر نیویورک کاسه‌زنی کنند.

در سال 1733 بولینگ گرین در شهر نیویورک در محل یک بازار گاو هلندی و زمین رژه ساخته شد و به قدیمی ترین پارک عمومی شهر تبدیل شد که تا دوران مدرن باقی مانده است.

در قرن 19

یک نقاشی مربوط به حدود سال 1810، بول‌بازان بریتانیایی را نشان می‌دهد که در فضای باز ورزش بولینگ انجام می‌دهند. قبل از اینکه در ایالات متحده ظاهر شود، یک شکل مثلثی از ده پین ​​را به ترتیب زمانی نشان می دهد.

در سال 1819، واشنگتن ایروینگ، نویسنده نیویورکی، اولین بار از بولینگ نه پین ​​در ادبیات آمریکا در داستان خود ریپ ون وینکل نام برد.

در 1 ژانویه 1840، Knickerbocker Alleys در شهر نیویورک افتتاح شد و به اولین سالن بولینگ سرپوشیده تبدیل شد.

در سال 1841، ایالت کانکتیکات بولینگ 9 پین را برای توقف قمار ممنوع کرد، که باعث شد بولینگ ده پین ​​برای دور زدن قانون ایجاد شود - حدود 31 سال پس از تاریخ گذاری نقاشی بولینگ ده پین ​​در فضای باز بریتانیا.

در سال 1846، قدیمی ترین مسیرهای بولینگ بازمانده در ایالات متحده به عنوان بخشی از کلبه روزلند، ملک تابستانی هنری چندلر بوون (1831-1896) در ووداستاک، کانکتیکات ساخته شد. این خطوط که اکنون بخشی از موزه کلبه روزلند در نیوانگلند تاریخی است، حاوی عناصر معماری گوتیک احیاء است که با سبک کل املاک مطابقت دارد.

در سال 1848، انقلاب های 1848 منجر به مهاجرت آلمان ها به ایالات متحده شد و تا سال 1900 به 5 میلیون نفر رسید و عشق آنها به آبجو و بولینگ را با خود همراه کرد. در اواخر قرن نوزدهم، آنها شهر نیویورک را به مرکز بولینگ تبدیل کردند.

در سال 1848، انجمن بولینگ اسکاتلند برای بولینگ چمنی در اسکاتلند توسط 200 باشگاه تأسیس شد. منحل شد و در سال 1892 دوباره تأسیس شد.

یک تصویر زبانی از یک سالن بولینگ، از روی جلد هفته نامه هارپر مجله (U.S., 1860)

در سال 1864، گلاسکو تاجر پنبه ویلیام والاس میچل (1803-1884) کتاب راهنمای بازی با کاسه را منتشر کرد که مرجع استاندارد برای بولینگ چمن در اسکاتلند شد.

در سال 1875، انجمن ملی بولینگ (NBA) توسط 27 باشگاه محلی در شهر نیویورک برای استاندارد کردن قوانین برای بولینگ ده پین، تعیین اندازه توپ و فاصله بین خط خطا و پین ها، اما در مورد سایر موارد به توافق نرسید، تأسیس شد. قوانین؛ در سال 1895 توسط کنگره بولینگ آمریکا جایگزین شد.

در سال 1880، جاستین وایت از ووستر، ماساچوست اختراع کرد بولینگ کندلپین

در دهه 1880، شرکت برانزویک (تاسیس 1845) از شیکاگو , ایلینوی ، سازنده میزهای بیلیارد شروع به ساخت توپ های بولینگ، سنجاق ها و خطوط چوبی کرد تا به میخانه هایی که سالن های بولینگ نصب می کنند بفروشد.

در 9 سپتامبر 1895، قوانین استاندارد مدرن برای بولینگ ده پین ​​در این کشور وضع شد شهر نیویورک توسط جدید کنگره بولینگ آمریکا (ABC) (بعداً کنگره بولینگ ایالات متحده)، که سیستم امتیازدهی را از حداکثر 200 امتیاز برای 20 توپ به حداکثر 300 امتیاز برای 10 توپ تغییر داد و حداکثر وزن توپ را 16 پوند و فاصله پین ​​را 12 اینچ تعیین کرد. اولین قهرمان ABC (1906-1921) جیمی اسمیت (1885-1948) بود. در سال 1927 خانم فلورتا "دوتی" مک کاتچون (1888-1967) اسمیت را در یک مسابقه نمایشگاهی شکست داد و مدرسه ای را تأسیس کرد که به 500000 زن کاسه بازی را آموزش داد. در سال 1993 زنان مجاز به پیوستن به ABC شدند. در سال 2005 ABC با کنگره بین المللی بولینگ زنان (WIBC) و همکاران ادغام شد. تبدیل شدن به کنگره بولینگ ایالات متحده (USBC).

انگشتر طلا 300 بازی

ABC در ابتدا از توپ های بولینگ ساخته شده از آن استفاده می کرد لیگنوم ویتا چوب سخت از کارائیب ، که در نهایت جایگزین شدند آبنیت توپ لاستیکی بولینگ (1905) و برانزویک توپ لاستیکی معدنی (1914). در سال 1980 توپ های بولینگ پوسته یورتان توسط Ebonite معرفی شدند.

در اوایل دهه 1890، بولینگ با پین اردک در اختراع شد بوستون، ماساچوست ، گسترش به بالتیمور، مریلند حدود 1899

کپی کل مقاله از ویکی پدیا، دانشنامه آزاد . حق چاپ متعلق به ویکی پدیا است